Να σας πω και κάτι από τη δική μου προσωπική, ταπεινή πείρα; Ο άνθρωπος δεν αλλάζει εύκολα. Και να μην έχουμε την απαίτηση να αλλάξουμε εμείς το μυαλό και την καρδιά του άλλου. Μόνο ο Θεός τα κάνει αυτά. Να έχει όμως το κουράγιο μια μητέρα να πει στο παιδί της την αλήθεια:
«Παιδί μου, αυτό που πιστεύεις, αυτό που θέλεις να κάνεις, νομίζω θα σε βλάψει· δεν είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού». Να αφήνουμε όμως την ευθύνη για τις πράξεις του και τη ζωή του στο παιδί μας ή στον συνεργάτη μας ή στον όποιο συνομιλητή μας.
Αν όμως εμείς, σώνει και καλά, θέλουμε να επιβάλουμε τις απόψεις μας, και κινδυνολογούμε:
«Θα χαθείς και τι θα κάνεις, και πού θα πας, και θα χάσεις τη ζωή σου, και θα προσβάλεις την οικογένειά μας», όλο αυτό το εκμεταλλεύεται το παιδί με την αρνητική έννοια.
Όσο κοντραριζόμαστε μαζί του, τόσο εκείνο δεν συνέρχεται. Και όσο αφήνουμε τον άνθρωπο ελεύθερο με τη σκέψη να τον φιλοτιμήσουμε, τόσο πιο πολύ μετά εκείνος ανταποκρίνεται, γιατί πιστεύει ότι τον αγαπούμε, ερχόμαστε στη θέση του, τον συμπονούμε. Αλλιώς, αν προσπαθούμε να επιβάλουμε αυτό που θέλουμε εμείς, και τον εαυτό μας τον βλάψαμε και τον άλλο τον χάσαμε.
Επίσης να σας πω και κάτι άλλο, πάλι από την προσωπική μου ταπεινή πείρα… Ο Θεός μας ανέχεται έτσι όπως είμαστε ο καθένας μας, και εμένα και εσάς και όλους. Μας αντέχει, μας υπομένει, δεν μας αποδοκιμάζει. Ποιοι είμαστε εμείς που αποδοκιμάζουμε τον πλησίον μας –το παιδί μας, τον αδελφό μας, τον οποιονδήποτε;
Δεν λέει ο Θεός πουθενά ότι θα σωθούν αυτοί και αυτοί οι χαρακτήρες, εκτός από αυτούς. «Πάντας ανθρώπους», λέει, «θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α' Τιμ. 2:4). Επομένως, δεν εξαιρείται κανένας. Ίσα-ίσα, όπως έλεγε ο πάτερ Συμεών, όσο κακό περιεχόμενο κι αν έχει η ψυχή, όση διαστροφή κι αν έχει μέσα της, όση άγνοια ή αδυναμίες και πάθη κι αν έχει, τόσο περισσότερο είναι υποψήφια για τη σωτηρία. Γιατί; Ένας που είναι καλής πάστας άνθρωπος, ένας που έχει από κατασκευής μια καλή κατάσταση μέσα του, αυτός να, καθώς είναι καλός, μένει εκεί πέρα στην καλοσύνη του και δεν νιώθει μέσα του την ανάγκη να αλλάξει· και τελικά αδικεί τον εαυτό του. Ενώ κάποιος που έχει μέσα του όλα αυτά τα αρνητικά και βασανίζεται μια ζωή ολόκληρη πώς να τα ξεπεράσει, πώς να τα βολέψει μέσα του, αυτός μπαίνει σε έναν πιο ουσιαστικό αγώνα. Και τελικά φτάνει μετά πρώτος στη βασιλεία του Θεού.
Από το βιβλίο: Φιλοθέης μοναχής,
Προσεγγίζοντας τη διδαχή του πατρός Συμεών.
Συνάξεις κυριών.
Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2016
«Παιδί μου, αυτό που πιστεύεις, αυτό που θέλεις να κάνεις, νομίζω θα σε βλάψει· δεν είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού». Να αφήνουμε όμως την ευθύνη για τις πράξεις του και τη ζωή του στο παιδί μας ή στον συνεργάτη μας ή στον όποιο συνομιλητή μας.
Αν όμως εμείς, σώνει και καλά, θέλουμε να επιβάλουμε τις απόψεις μας, και κινδυνολογούμε:
«Θα χαθείς και τι θα κάνεις, και πού θα πας, και θα χάσεις τη ζωή σου, και θα προσβάλεις την οικογένειά μας», όλο αυτό το εκμεταλλεύεται το παιδί με την αρνητική έννοια.
Όσο κοντραριζόμαστε μαζί του, τόσο εκείνο δεν συνέρχεται. Και όσο αφήνουμε τον άνθρωπο ελεύθερο με τη σκέψη να τον φιλοτιμήσουμε, τόσο πιο πολύ μετά εκείνος ανταποκρίνεται, γιατί πιστεύει ότι τον αγαπούμε, ερχόμαστε στη θέση του, τον συμπονούμε. Αλλιώς, αν προσπαθούμε να επιβάλουμε αυτό που θέλουμε εμείς, και τον εαυτό μας τον βλάψαμε και τον άλλο τον χάσαμε.
Επίσης να σας πω και κάτι άλλο, πάλι από την προσωπική μου ταπεινή πείρα… Ο Θεός μας ανέχεται έτσι όπως είμαστε ο καθένας μας, και εμένα και εσάς και όλους. Μας αντέχει, μας υπομένει, δεν μας αποδοκιμάζει. Ποιοι είμαστε εμείς που αποδοκιμάζουμε τον πλησίον μας –το παιδί μας, τον αδελφό μας, τον οποιονδήποτε;
Δεν λέει ο Θεός πουθενά ότι θα σωθούν αυτοί και αυτοί οι χαρακτήρες, εκτός από αυτούς. «Πάντας ανθρώπους», λέει, «θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α' Τιμ. 2:4). Επομένως, δεν εξαιρείται κανένας. Ίσα-ίσα, όπως έλεγε ο πάτερ Συμεών, όσο κακό περιεχόμενο κι αν έχει η ψυχή, όση διαστροφή κι αν έχει μέσα της, όση άγνοια ή αδυναμίες και πάθη κι αν έχει, τόσο περισσότερο είναι υποψήφια για τη σωτηρία. Γιατί; Ένας που είναι καλής πάστας άνθρωπος, ένας που έχει από κατασκευής μια καλή κατάσταση μέσα του, αυτός να, καθώς είναι καλός, μένει εκεί πέρα στην καλοσύνη του και δεν νιώθει μέσα του την ανάγκη να αλλάξει· και τελικά αδικεί τον εαυτό του. Ενώ κάποιος που έχει μέσα του όλα αυτά τα αρνητικά και βασανίζεται μια ζωή ολόκληρη πώς να τα ξεπεράσει, πώς να τα βολέψει μέσα του, αυτός μπαίνει σε έναν πιο ουσιαστικό αγώνα. Και τελικά φτάνει μετά πρώτος στη βασιλεία του Θεού.
Από το βιβλίο: Φιλοθέης μοναχής,
Προσεγγίζοντας τη διδαχή του πατρός Συμεών.
Συνάξεις κυριών.
Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2016
Φροντίδα: Ν. Αποστολίδης
